REFLEXIÓNS SOCIOLITERARIAS
Algunhas razóns que se me ocorren para utilizar tamén as Normas Ortográficas da R.A.G. (nin con orde nin por orde):
-Porque teño vontade de participar todo o libremente que podo na sociedade que me rodea: desde enviar unha carta a un xornal a publicar na miña aldea. Abrir as posibilidades de intervención social: introducir contidos libremente. Non quero renunciar a nada.
-Porque non quero escribir de varias maneiras diferentes só por obrigación, precisando de un traballo de revisión de coherencia cada vez que escribo calquera cousa que alguén máis vai ler ou pode ler.
-Porque termos como caneta ou brinco me resultan tan alleos como os seus correspondentes en euskara, por moito que boli e pendente sexan castelanismos.
-Porque aínda que me parezan moito máis lóxicas as normas de acentuación portuguesas ou me dea certo arrepío ao escribir cousas como beirarrúa, creo que son o tipo de cousas susceptiveis de seren mudadas cara ao portugués se decaer un bocadiño a relevancia do conflito ideolóxico ligado á ortografía; e mesmo, talvez, sexa preciso o confronto desaparecer para que estas mudanzas se sistematicen cara a un estándar que sobreviva máis de dous anos. Eu, pola miña parte renuncio a seguir a facer bandeira dese conflito. En último caso, por que non facer o que todos os escritores en Norma Oficial, oficialistas ou non, que non hai unha honrosa excepción que cumpra a norma como o fai coa do castelán, nin por vocabulario nin por estruturas.
-Porque é unha ferramenta útil para a comunicación co máis próximo.
-Porque con todo ser o portugués un material máis rico en xeral, tras moitos anos de estudo considero que é moi difícil adquirir a competencia que faga rendível ese corpus tan completo.
-Porque, pensando na literatura, escribir en portugués na Galiza é dedicarlle a maior parte do tempo a un só dos elementos que acaban dando nun texto. Ter materiais de primeira non asegura a construción dunha boa casa; lonxe disto, existen construcións feitas con materiais pobres e deseños simples que son grandes obras de arte.
-Porque a finalidade da casa é acoller as persoas de forma adecuada. Se o obxectivo de facer literatura é defender a lingua, a súa base será o material lingüístico, mais se o seu obxectivo é comunicar pensamentos poéticos, a súa base será atinxir esa comunicación.
-Porque non considero que antes estivese equivocada e agora non. Nin o estaba antes nin o estou agora. Nin tampouco estou libre de mudar de opinión de novo no futuro. Simplemente me sinto libre para experimentar.
-Porque o pensamento poético é libertario e portanto incompatível con calquera fundamentalismo: na miña opinión, Eusebio Lourenzo Baleirón facía boa poesía e Guerra da Cal non.
-Porque do punto de vista sociopoético non se é poeta galego/-a. Hoxe en día isto paréceme difícil de asimilar.
-Porque a miña patria é a lingua portuguesa, escríbaa como a escriba.
-Porque, como estou esgotada de unha militancia que xa non sinto como propia, decido trocar a militancia da escrita pola da comunicación.
-Porque por salvagardar tanto a integridade formal da lingua, as miñas ideas poéticas, a miña concepción do mundo, a miña ideoloxía, en moitos sentidos, fica fóra da sociedade en que vivo. A moitos efectos estou autoestigmatizada, mais acho que non teño vocación de mártir. Dun punto puramente lingüístico non vou renunciar nunca, creo eu, ás miñas convicións reintegracionistas, mais dun punto poético e ideolóxico penso utilizar para me comunicar o vehículo máis útil en cada momento.
-Porque nun dado momento comezou a ser un freo para a creación que vin que nin os artistas plásticos nin os actores e actrices, por pór só dous exemplos, tiñan. E que, de o teren, probavelmente descoñecería cousas que valoro moito.
-Porque teño vontade de participar todo o libremente que podo na sociedade que me rodea: desde enviar unha carta a un xornal a publicar na miña aldea. Abrir as posibilidades de intervención social: introducir contidos libremente. Non quero renunciar a nada.
-Porque non quero escribir de varias maneiras diferentes só por obrigación, precisando de un traballo de revisión de coherencia cada vez que escribo calquera cousa que alguén máis vai ler ou pode ler.
-Porque termos como caneta ou brinco me resultan tan alleos como os seus correspondentes en euskara, por moito que boli e pendente sexan castelanismos.
-Porque aínda que me parezan moito máis lóxicas as normas de acentuación portuguesas ou me dea certo arrepío ao escribir cousas como beirarrúa, creo que son o tipo de cousas susceptiveis de seren mudadas cara ao portugués se decaer un bocadiño a relevancia do conflito ideolóxico ligado á ortografía; e mesmo, talvez, sexa preciso o confronto desaparecer para que estas mudanzas se sistematicen cara a un estándar que sobreviva máis de dous anos. Eu, pola miña parte renuncio a seguir a facer bandeira dese conflito. En último caso, por que non facer o que todos os escritores en Norma Oficial, oficialistas ou non, que non hai unha honrosa excepción que cumpra a norma como o fai coa do castelán, nin por vocabulario nin por estruturas.
-Porque é unha ferramenta útil para a comunicación co máis próximo.
-Porque con todo ser o portugués un material máis rico en xeral, tras moitos anos de estudo considero que é moi difícil adquirir a competencia que faga rendível ese corpus tan completo.
-Porque, pensando na literatura, escribir en portugués na Galiza é dedicarlle a maior parte do tempo a un só dos elementos que acaban dando nun texto. Ter materiais de primeira non asegura a construción dunha boa casa; lonxe disto, existen construcións feitas con materiais pobres e deseños simples que son grandes obras de arte.
-Porque a finalidade da casa é acoller as persoas de forma adecuada. Se o obxectivo de facer literatura é defender a lingua, a súa base será o material lingüístico, mais se o seu obxectivo é comunicar pensamentos poéticos, a súa base será atinxir esa comunicación.
-Porque non considero que antes estivese equivocada e agora non. Nin o estaba antes nin o estou agora. Nin tampouco estou libre de mudar de opinión de novo no futuro. Simplemente me sinto libre para experimentar.
-Porque o pensamento poético é libertario e portanto incompatível con calquera fundamentalismo: na miña opinión, Eusebio Lourenzo Baleirón facía boa poesía e Guerra da Cal non.
-Porque do punto de vista sociopoético non se é poeta galego/-a. Hoxe en día isto paréceme difícil de asimilar.
-Porque a miña patria é a lingua portuguesa, escríbaa como a escriba.
-Porque, como estou esgotada de unha militancia que xa non sinto como propia, decido trocar a militancia da escrita pola da comunicación.
-Porque por salvagardar tanto a integridade formal da lingua, as miñas ideas poéticas, a miña concepción do mundo, a miña ideoloxía, en moitos sentidos, fica fóra da sociedade en que vivo. A moitos efectos estou autoestigmatizada, mais acho que non teño vocación de mártir. Dun punto puramente lingüístico non vou renunciar nunca, creo eu, ás miñas convicións reintegracionistas, mais dun punto poético e ideolóxico penso utilizar para me comunicar o vehículo máis útil en cada momento.
-Porque nun dado momento comezou a ser un freo para a creación que vin que nin os artistas plásticos nin os actores e actrices, por pór só dous exemplos, tiñan. E que, de o teren, probavelmente descoñecería cousas que valoro moito.
27 comentarios
Pedro -
Alfredo Ferreiro -
Táti -
Pedro -
Pedro -
Alfredo Ferreiro -
Mário Herrero -
Ramiro -
Lembro um comentário não sei se de João Facal ou de Xavier Alcalá, que lera há já uns anos. Nele dizia que a integração no espaço político da CEE (daquela) fez mais pela comunicação entre o aquém e o além (-Minho, entendamo-nos)que todos os discursos sobre a união -ou quando menos muita cercania- entre "galego" e "português" na consciência colectiva e individual feitos polo galeguismo, reintegracionismo ou qualquer outro -ismo.
Acho que isso provavelmente fosse mais uma boutade que outra cousa, mas ainda assim há muitas ironias na história que levariam a que, por razões de qualquer tipo as que se poderiam aguardar logicamente, se chegasse a pontos insuspeitados.
Acho que o Pedro e o Mário possuem partes da verdade (uma mais branca e outra mais desesperançada). Mas, no entanto, eu digo que o melhor sempre vai ser trabalhar, trabalhar e trabalhar com as melhores ferramentas -exteriores e interiores (se é que se podem dissociar)- que tenhamos.
Saúde e Poesia.
Pedro -
Quando tinha 11 anos perguntei na aula (de sexualidade, em 1979!)por que é que os homens e as mulheres se sentem mutuamente atraídos (habitualmente), com a conseqüente risotada da turma toda e do professor. Não me responderom. Naturalmente que os motivos óbvios me resultavam óbvios, perguntava era por que, na realidade, tivesse-me bastado uma explicação química até, cultural, nem sei. Mas derom por sentado que era uma obviedade hilarante.
Assim que fiquei mui calado, e não perguntei mais.
Mário, dá-me um respiro.
Mário Herrero -
Pedro -
Pedro -
Pedro -
Mário Herrero -
Cesare -
anque non sexa moi importante... teñen botada a conta dos poetas bos reintegracionistas e dos outros?
Táti -
Anónimo -
Martin Pawley -
Táti -
Martin Pawley -
táti -
Eu nao pensei nem por um momento na quantidade de poetas bons e maus que ha em cada sector mas em que os ha bons e maus em cada um deles.
E a respeito do idealismo, que queres que che diga, que acho que tanto idealismo linguistico me estava a amargar a comunicaçao por momentos.
Alfredo Ferreiro -
É tarde para dizer que o teu leitor es só tu, desde que publicaste obra somos todos os teus leitores.
E, finalmente, para que relativizarmos a importância de tudo, quando levamos tantos anos de intervenção social premeditada? Preocupámo-nos com tanto para agora dizer que não paga a pena falarmos da importância dos pontos de vista?
Bom, podemos deixar de exprimir as ideias agora que de novo nascem na ponta dos dedos... Não pretendia ensinar nada, mas pôr sem pudor as minhas ideias na arena.
Mário Herrero -
é o motivo da minha escrita, e não outro. Portanto, aplica-te a ti conto, se assim o quiseres, ainda a custo de seres injusto contigo próprio, mas para mim não olhes. O meu leitor sou eu, para ti, se o desejares, todo o público do mundo. Todos temos direito a evoluir, e até a involuir, mas para que tantas explicações? Fazemos, erramos, acertamos, morremos, nascemos... Perdemos, ganhamos, cada um escolhe o seu campo literário, o seu campo intelectual, mesmo a sua morte. Só nascer é que não escolhemos, nunca. Nasce-te, se assim quiseres, mais sans leçons morales, s'il te plais, je suis très fatigué, ces sont trop de mots!
Alfredo Ferreiro -
Mário Herrero -
Ramiro -
Semelha claro que alguém que escreva em galego internacional (diga-se português se se quer) tem uma base mais ampla para a experiência poética: um material candente do que não dispõe alguém que empregue o galego "oficial". Isso pode levar-nos a um paradoxo: se alguém com menos base literária e linguística é capaz de fazer uma boa poética lograria-o tendo menos recursos iniciais, ou mais talento, se o queremos ver do outro lado.
Mas, no entanto, eu, como leitor e criador, acho que o realmente importante é a escrita, a poética, a prática incendiária sobre a nossa vida que traz a Arte.
Cada pessoa terá ou elegerá os caminhos que considere.
E aí concordo com o que diz Mário: as cousas é que se fazem, e ponto.
No referente ao outro comentário dele é certo que há mais poetas isolacionistas maus, mas talvez também porque é mais fácil publicar assim, e, portanto, são mais visíveis.
Mário Herrero -