Algunhas razóns que se me ocorren para utilizar tamén as Normas Ortográficas da R.A.G. (nin con orde nin por orde):
-Porque teño vontade de participar todo o libremente que podo na sociedade que me rodea: desde enviar unha carta a un xornal a publicar na miña aldea. Abrir as posibilidades de intervención social: introducir contidos libremente. Non quero renunciar a nada.
-Porque non quero escribir de varias maneiras diferentes só por obrigación, precisando de un traballo de revisión de coherencia cada vez que escribo calquera cousa que alguén máis vai ler ou pode ler.
-Porque termos como caneta ou brinco me resultan tan alleos como os seus correspondentes en euskara, por moito que boli e pendente sexan castelanismos.
-Porque aínda que me parezan moito máis lóxicas as normas de acentuación portuguesas ou me dea certo arrepío ao escribir cousas como beirarrúa, creo que son o tipo de cousas susceptiveis de seren mudadas cara ao portugués se decaer un bocadiño a relevancia do conflito ideolóxico ligado á ortografía; e mesmo, talvez, sexa preciso o confronto desaparecer para que estas mudanzas se sistematicen cara a un estándar que sobreviva máis de dous anos. Eu, pola miña parte renuncio a seguir a facer bandeira dese conflito. En último caso, por que non facer o que todos os escritores en Norma Oficial, oficialistas ou non, que non hai unha honrosa excepción que cumpra a norma como o fai coa do castelán, nin por vocabulario nin por estruturas.
-Porque é unha ferramenta útil para a comunicación co máis próximo.
-Porque con todo ser o portugués un material máis rico en xeral, tras moitos anos de estudo considero que é moi difícil adquirir a competencia que faga rendível ese corpus tan completo.
-Porque, pensando na literatura, escribir en portugués na Galiza é dedicarlle a maior parte do tempo a un só dos elementos que acaban dando nun texto. Ter materiais de primeira non asegura a construción dunha boa casa; lonxe disto, existen construcións feitas con materiais pobres e deseños simples que son grandes obras de arte.
-Porque a finalidade da casa é acoller as persoas de forma adecuada. Se o obxectivo de facer literatura é defender a lingua, a súa base será o material lingüístico, mais se o seu obxectivo é comunicar pensamentos poéticos, a súa base será atinxir esa comunicación.
-Porque non considero que antes estivese equivocada e agora non. Nin o estaba antes nin o estou agora. Nin tampouco estou libre de mudar de opinión de novo no futuro. Simplemente me sinto libre para experimentar.
-Porque o pensamento poético é libertario e portanto incompatível con calquera fundamentalismo: na miña opinión, Eusebio Lourenzo Baleirón facía boa poesía e Guerra da Cal non.
-Porque do punto de vista sociopoético non se é poeta galego/-a. Hoxe en día isto paréceme difícil de asimilar.
-Porque a miña patria é a lingua portuguesa, escríbaa como a escriba.
-Porque, como estou esgotada de unha militancia que xa non sinto como propia, decido trocar a militancia da escrita pola da comunicación.
-Porque por salvagardar tanto a integridade formal da lingua, as miñas ideas poéticas, a miña concepción do mundo, a miña ideoloxía, en moitos sentidos, fica fóra da sociedade en que vivo. A moitos efectos estou autoestigmatizada, mais acho que non teño vocación de mártir. Dun punto puramente lingüístico non vou renunciar nunca, creo eu, ás miñas convicións reintegracionistas, mais dun punto poético e ideolóxico penso utilizar para me comunicar o vehículo máis útil en cada momento.
-Porque nun dado momento comezou a ser un freo para a creación que vin que nin os artistas plásticos nin os actores e actrices, por pór só dous exemplos, tiñan. E que, de o teren, probavelmente descoñecería cousas que valoro moito.
